hech qanday özgarish yöq edi. Besh daqiqa ötar-ötmas, Komola belini kötarib, uzun qilib oh tortdi. Shu orada esa men ichimda özgarish sezdim va sonlar aralash bel ustiga bor-budimni tökdim. Komola allaqachon behol bölib yotardi. Men ham yon örindiqqa ötirib oldim. Tinmay hansirardim, kuchim qolmagandi. Sekin özimga kela boshladim. Shundagina ustimdagi futbölka terdan suv bölganini va atrofdan shom bölganini kördim...

Uyga ketar ekanman, Komolaning: "Meni boshqa bezovta qilmang, siz yaxwi ustoz böldingiz, sizdan hafa emasman, sizni unutishga harakat qilaman. Örgatganlaringiz uchun katta rahmat. Alvido, Javlon aka!", degan gapi hayolimda charxpalak kabi tinmay aylanardi. Qilgan ishlarim balki tög'ridir, balki notög'ridur, ammo u bilan ketkazgan vaqtimga achinmayman. Nima bölganda ham, u bokiraligicha qoldi. Men bundan hursandman. Bir qizni hayotini buzib yuborishni, tög'risi hohlamasdim...
Endi uni özimga örgatib, özim ham örganib qolganimni sezmay qolibman. Mayli, hayot yöllarida omad tilayman, bahtli bölsin! Dunyo unchalik katta emas, balki u bilan yana körisharmiz! Balki yana.....


Drta tongdan ishga piyoda yetib keldim. Darvoza oldida turgan qizga közim tushdi. U sodda kiyingan, böyi pastroq, chiroyli va oqbadan edi. Yonidan ötib ketayotganimda: -Javlon, siz bölasizmi? -Ha, menman. -Men mashina boshqarishni örganmoqchi edim, shunga sizning oldingizga kelgandim. -Hmm, demak, mendan örganmoqchisz, shundaymi? -Aha, shunday. Sizningcha, men bunday taklifga "yöq" deymanmi? Aslo...



E,tiboringiz uchun rahmat!