Сафарга чиққан киши
ажабтовур боғга дуч келди.
Дарахтлар кўкка бўй чўзган,
сарa хил меваларнинг хуш
бўйи димоқни қитиқлайди.
Йўловчи боғнинг эгасини
топиб, ичкарига киришга изн
сўради. Боғбон унга рухсат
берибгина қолмай, қўлига
бир сават ҳам тутқазди.
- Шуни тўлдириб кўнглингиз
тусаган мевалардан териб
олишингиз мукин, Фақат бир
гап эсингизда турсин: боғга
қаршингиздаги дарвозадан
кириб, нариги тарафда чиқиб
кетасиз. Орқага йўл йўқ!
Мусофир юраги ҳапқириб
саватни кўтарганча ичкарига
қадам ташлади. Ғарқ пишган
мевалар “мени уз” дегандек
ял-ял ёниб, шундоққина
тепасида осилиб турарди.
Энди қўлини чўзмоқчи
бўлганди, нарироқдаги
мевалар кўзини қамаштирди.
Олдинга юрган сари
дарахтлар кўркамроқ, ҳосил
чиройлироқ кўринаверди.
Йўловчи шошиб қолдими ё
саватини вақтидан илгари
тўлдириб, энг сара
мевалардан қуруқ қолишдан
чўчидими, ҳар ҳолда боғ
этагига етиб келганида...
савати бўм-бўш эди. Орқага
эса йўл йўқ.
Инсон умрини дунё аталмиш
маконнинг бир эшигидан
кириб, бошқа эшигидан
чиқиб кетувчи йўловчидек
яшаб ўтади. Ундаги ҳар кун,
хар лаҳза хайрли ишлар
учун берилган имкониятдир.
Бу маконнинг поёни
қайердалигини, умр
имтиҳоси қачон етишини ҳеч
ким билмайди. Вақт ғанимaт,
эзгу амалларимиз “савати”
бўш қолмасин.