Xikoya qilishlaricha bir
kambag'al kishi Xayit kechasi
ko'chalarni kezib yurib,ko'p
odamlarni go'sht-kaboblar yeb
o'tirishganini ko'rib og'zining
suvi kelib ichi qiziganicha
uyiga kelibdi.Ovqat pishirib
tayyorlab turgan ayoli
''Xayitingiz muborak bo'lsin''
deya dasturxonga suzib kelgan
taomning ichida lovyadan
boshqa hechnarsa yo'q
emish.Sovuqqina qilib senga
ham debdi-yu ovqatni yeya
boshlabdi.Lovyalarni yeb
ustidagi po'stini ayvonnig
derazasidan ko'chaga qarab
otibdi va o'ziga o'zi: ''Nega
endi xamma odamlar mazza
qilib go'sht yeydi-yu,men esa
loviya yeb o'tirishim kerak?''
deya xasrat qila
boshlabdi.Dunyo ko'ziga tor
ko'rinib uyidan ko'chaga
chiqsa derazasi tagida bir
bechora odam otilgan lovya
po'stloqlarini puf-puflab
changidan tozalb yeyayotgan
emish va ''qancha-qancha
bechoralarga nasib etmagan
rizqni menga bergan Allohimga
shukurlar bo'lsin'' deb qayta-
qayta hamdlar aytarmish.Bu
holni ko'rgan kambag'alning
ko'zlariga yosh to'lib ''Roziman
ey Robbim bergan nasibangga
roziman'' deganicha uyiga
kirib ketibdi....