Қиз дарсдан шошиб чиқди.”Ана халос”, деб юборди у ёмғир айёвсиз қуяётганини кўриб. Аксига олиб, бугун бир кўргазма ташкилотчилари билан суҳбат уюштириши керак эди.
Шундай ёмғирда бориш шартмикан а? Бугун бормай қўяверсачи?
Йўқ, эртанги дарсга бирор нима тайёр бўлиши керак! Қизнинг фикридан қайтармоқчи бўлгандай ёмғир хам савалаб қуярди. Соябонини очди ю, бекатга югурди. Автобус келиб қолар...
Ногоҳ бекат ортида турган, ёмғирда ивиб кетган бир йигитга кўзи тушди. Қизнинг йигитга ичи ачиди. “Соябони хам йўқ экан, панага ўтса бўлмасмикан?” Анчадан бери турибдиёв, қалин, қоп қора сочлари сувга яхшигина бўккан. Нигоҳи эса бир нуқтадан узилмайди —баланд оппоқ девор...
Деворда бирор нима бормикан , дея қиз хам роса тикилди — бегард. Йигит оҳири зерикдими, қизнинг ёнига бекат ўридиғига чўкди. Шу пайт кўргазма томон борувчи 41—автобус хам келиб қолдику. Қиз эса чиқиши керак. .. Ўрнидан турди. Йигит ҳўрсинди. .. Қиз тўхтади. Автобус кетди. Қиз яна жойига келиб ўтирди. Шу дамда уни кўргазмадан хам кўра мана шу нотаниш йигит кўпроқ қизиқтирар эди. Балким у хам бир дардкашга мухтождир...
Қиз аҳийри юрак ютиб сўз очди:
— Тинчликми , ака?
Йигит “менга гапирябсизми” дегандек қаради. Бироз ўтиб сўз қотди;
— Нима сиз хеч ташвишга дуч келмайсизми?
— Бўлиб туради. Лекин ... уни енгиш керак. Сиз эса ўзингизни...
— Ҳароб қилябманми?
— Ўзингиз хам биларкансиз ку! Нега бундай бўлди, деб ўйланавермай муаммони ҳал этиш йўлларини излаш керакдир, балки...
— Йўқ, нега бундай бўлди, деб ўйлайман мен. Чунки шундай бўлиши керак эди. Уни ҳал қилиш йўли хам йўқ. У энди ёнимга қайтмайди.
— Ха... демак, севги дарди денг?
— Севги! Эхтимол , севги бу туйғу олдида ожиздир.
— Муҳаббатингиз шу қадар кучли экан, нега унда айрилдингиз?
— Ким билади? Бу фақат Яратганга маълум. Ўзи шундай — гўзал ҳилкат бевафо бўлади.
— Демак, севганингизга вафо етишмабди да?
— Ҳа.. у мени жилмайибгина ташлаб кетди. Усиз яшолмаслигимни биларди... Севгимиздан кечиб кетди-я?! Жавоҳирингни ташладинг-кетдинг!

Йигитнинг кўзларидан томчилар шашқатор оқа бошлади, ҳудди бугунги ёмғирдек... Қиз нима дейишни хам, нима қилишни хам билмасди. “Бир қизга шунчаликми?” деб хам ўй ўтди.
— Нега бу деворга тикилиб тургандингиз?
— Чунки ... девор ортида унинг уйи бор.
— Чиқишини пойладингизми?
— Йўқ... У чиқмайди. Ёмғирни яхши кўрарди, шунинг учун ёнига келдим. Аммо девор ортига ўтишга юрагим бетламайди. ..
— Ха , одамлар кўрса яхши бўлмайди. Бировнинг уйига беруҳсат кириш...
— Менга рухсат шарт эмас. Энди керакмас... Шу пайтгача иккимиз кимларнингдир рахсатию буйруқларига бўйсиниб яшадик. Оҳири нима бўлди?! Ҳатто бир бора қўлидан тутолмадим хам...
— У ҳозир... Турмушга чиққанми?
— Тумушга чиқсаям розийдим. Ахир бир кун қолганди тўйига. Лекин у истамади! Менга ҳиёнат қилолмади...
— Ундай бўлса... Нега бунча қийналасиз?

Йигит ўрнидан турди.
— Мен ундан ҳабар олиб келай...
— Майли... Унга салом айтинг.

Йигит кетди. Девор ёқалаб кетди. .. Эшиги қаердайкин, қиз билмади. Қиз хам кетди. Кўргазмага эмас, уйига. Бирор бир “нима” хам ёзди: “Девор ортида”.
Қизга хамон жумбоқ эди. Не бор эди девор ортида? Йигитни ўшандан кейин у ерда учратмади. Қиз хадеб ўйлайверди. Балки ёмғир ёққанида кўрар? Жавобсиз саволларга жавоб берар у?
Ёмғир шу бўйи бошқа ёғмади.... Орадан бир ой ўтди. Ҳаво иссиқ. Қиз яна ўша бекатда. Девор оқланаябди. Қиз секингина ҳашарчилардан сўради:
— Девор ортида ким яшайди?
— Хеч ким яшамайди. Бу ер безабонлар макони. Қабристон ...

“Қабристон?!”

Девор ортидан аёл кишининг ноласи эшитилди: “ Эх болама ... нималар қилиб қўйдинг? Тўйингни кўролмаган онанг ўлса бўлмасмиди? Оҳ Жавоҳирим... “