Бир аёл қўшнисини ғийбат
қилибди. Fийбат гап тезда
қишлоқ аҳолисига тарқабди.
Fийбат қилинган одам эса
анча изтироб чекибди.
Маълум вақтдан кейин
ҳалиги аёл қилган ишидан
пушаймон бўлибди.
Хатосини қандай тузатишни
билмай, бир доно зотга
мурожаат қилибди.
Донишманд унга шундай
маслаҳат берибди:
«Бозорга бориб товуқ сотиб
ол ва сўйдир. Кейин уйга
қайтишда, патларини юлиб,
йўл
бўйи ерга сочиб кел».
Аёл бу ғалати насиҳатга
ҳайрон бўлса-да,
донишмандга ҳурмати
туфайли, ишни айтилгандек
бажарибди. Эртаси куни
донишманд аёлга:
«Кеча ташлаб келган
патларингни бугун териб
кел», деб буюрибди.
Аёл кечаги юрган йўлидан
бориб, патларни тўпламоқчи
бўлибди. Қараса, шамол
барча
патларни учириб кетган экан.
Соатлаб излаш натижасида,
бор- йўғи бир-иккита патни
топибди.
Доно зот унга: «Кўрдингми,
уларни ерга ташлаш осон,
аммо қайта тўплашнинг
иложи йўқ.
Fийбатни ҳам қилиш осон,
бироқ асоратини кетказиш
ниҳоятда мушкул»...
Икки инсоннинг суҳбати
диалог дейилса, икки
ҳайвонниннг сухбати ҒИЙБАТ
дейилади.