Bolaligimdan turli sinoatli voqealarga ko'p bora duch kelganman. Negadir kechasi tushimda ko'rgan narsalar kunduzi o'ngimda takrorlanardi. Ba'zan bo'ladigan voqealarni oldindan ko'rganim uchun oilamdagilarni ogohlantirmoqchi bo'lardim. Ular esa jerkib tashlashardi. «Aytmay qo'ya qolay», desam ham bo'lmasdi, chunki men tushimda ko'rgan voqea, albatta, ro'y berardi.

Yaqinda g'alati voqea ro'y berdi. Kechki taomni yeb turganimda bir haftadan buyon darsga kelmayotgan kursdosh dugonam Jamila qo'ng'iroq qilib, meni dam olish kuni birga shahar aylanishga taklif qildi. U juda tushkun kayfiyatda edi. Aslida, negadir oxirgi paytlarda Jamilaning kayfiyati sira ochilmasdi. Darsga kam kelar, kelganda ham faqat men bilan salomlashib, o'z joyiga o'tirgancha, jimgina darsini qilardi. U so'nggi marta bundan bir hafta oldin xuddi shunday kayfiyatda keldi. Tushkunligining sababini so'raganimda esa ijarada birga turadigan o'rtoqlaridan xafa bo'lganini aytdi. Xonadoshlari uni «cho'loq» deb haqorat qilishibdi. Ular bilan birga aylanishga chiqmoqchi bo'lganida esa: «Sen biz bilan chiqma, seni deb kulgiga qolishni istamaymiz», deyishibdi. Men unga bu gap o'ylashga ham, xafa bo'lishga ham arzimaydigan gap ekanligini uqtirsam-da, o'ziga keltirolmadim. Shu-shu bo'ldi-yu, u darsga kelmay qo'ydi.

Dugonamning taklifiga darrov rozi bo'ldim. U quvonib ketdi va: «Ertaga ertalab soat sakkizlarda Chorsu bekatida uchrashamiz», dedi-da, telefonini o'chirdi.

Ertalab dugonam bilan u aytgan joyda uchrashdik. Chorsu bozorini birga aylandik. Men u-bu narsa xarid qildim. Dugonam esa hech narsa olmadi, lekin juda xursand edi. Tushlik mahali ovqatlanish uchun tamaddixonalardan biriga kirdik. Tushlikdan so'ng xiyobonni maza qilib aylandik. Qaerga bormaylik, o'rtog'im o'ziga sig'may ketar, menga takror va takror rahmat aytardi.

Atrofga qorong'ilik yoyila boshlaganida dugonamning chehrasini tag'in ertalabki tushkunlik egallay boshladi. Xayrlashayotganimizda ko'zi jiqqa yoshga to'lib: «Menga ko'rsatgan bu iltifoting uchun sendan behad minnatdorman. Bugungi kunim o'zim kutgandan ham ziyoda bo'ldi», dedi.

Uni uyiga kuzatib qaytarkanman, eng yaqin insonimni so'nggi yo'lga kuzatayotgandek qayg'uga botib qoldim…

Ertalab darsga kelishim bilan Jamilani izladim. Ammo u kelmabdi. Birinchi dars boshlandi hamki, undan darak yo'q. «Yana nima bo'ldi ekan?» deb o'ylanib qoldim. Shu vaqt kollej direktori meni o'z xonasiga chaqirib qoldi. Bordim. Direktor o'tirishga taklif qilarkan: «Jamilaning eng yaqin o'rtog'i ekansan-a. Qizim, o'rtog'ingning akasi qo'ng'iroq qilib, uning to'rt kun burun vafot etganini aytdi. O'rtog'ing o'z joniga qasd qilibdi», dedi. Bu gapni eshitib, ochig'i, karaxt bo'lib qoldim. «Axir qanaqasiga?! Bunday bo'lishi mumkin emas, ustoz! Axir kecha men u bilan sayr qildim. Gaplashdik, birga yurdik. O'z ko'zim bilan ko'rdim uni! U qanaqasiga o'lgan bo'ladi?» dedim. Ammo direktorimiz yanglishmayotganini aytgach, hayron qoldim.

Shu kuniyoq guruh rahbarimiz bilan Qashqadaryoga yo'l oldik. Jamilaning oyisi bizni ko'rgan zahoti yig'lab yubordi. Meni quchoqlab: «Dugonangni ko'rgani kelibsan-da, qizim! Afsuski, endi u yo'q! » deya yum-yum yig'ladi. Men nima deyishni bilmay, qotib turaverdim. Birorta taskin beruvchi so'z topolmasdim, tilim kalimaga kelmasdi. Men xiyobonda aylangan qiz dugonamning arvohimidi yoki… Xullas, shu jumboq meni qiynardi.

Qashqadaryodan qaytarkanman, to'yib-to'yib yig'ladim. Bu dunyodan bunchalar tez bezib qolgan dugonamning o'limiga sabab bo'lgan xonadoshlariga nisbatan yuragimda allaqanday nafrat va g'azab uyg'ongandi. Odamlar nega bir-birini kamsitadi, bundan qanday foyda oladi, shuni sira tushuna olmasdim.

Hozir hamshira bo'lib ishlayapman. Hali-hanuz men birga aylangan qiz Jamilamidi yoki uning arvohimi, shuni bilolmay qiynalaman. Ammo aniq bilamanki, bu tush emasdi…