baholar qo`yibdi! He ustoz nomiga dog` tushurgan!``.
Bu Dilbar, Javohir haqida derektirga arz qilishga g`ururi yo`l bermay hammasini o`zi hal qilishga qaror qildi.
Abetdan keyin so`rab surishtirib Javohirni uyilariga borardi. Uni ota-onasiga aytadigan bir talay achchiq-achchiq gaplarni diliga tugub.
Qishloq chetidagi pastakkina uyga yetib keldi. Devorlari nuragan yog`ochlari eskirgan eshik. To`g`ri kirib borish uchun eshigni qiyalatib ochgan edi. Yo`parada kir yuvayotgan o`quvchisini ko`rdiyu joyida qotti. Bola kimgadur erkalanib kulib gapirib qarab qo`yardi. Hosiyat bola qaragan yerga qaradi. U yerda yuz qiyofasidan deyarli o`zi tengi bir ayol yotardi. Qo`llari yuzlaridan bu ayolni qoq suyagi qolgani ko`rdi. Bu ayol o`quvchisini onasi ekanini fahimladi.
Bola yuvayotgan kirini joyiga tashladida yon tomonga o`tib ketdi. Hosiyat o`zini bildirib qo`ymaslik uchun, eshikni berkitib tirqichdan mo`ralab qaradi. Bola qozon tagini tutatib olov yoqardi. Tutundan achishgan ko`zlarini uqalab uqalab, o`choqqa puflab olov yoqdi. So`ng yana o`rniga qaytib bir nimalarni yuvishda davom etdi. Hosiyat bolani kuzatishda davom etdi. Birozdan keyin bola onasini oldiga dasturxon yozib pishirgan ovqatini suzib keldi.
Hosiyat ayolni nega harakatlanmayotganini bilish uchun kuzatib turar ekan:
``Ey hudoyim!`` -dedida lablarini kafti bilan berkitti.
Bola onasini quchoqlab devorga tayantirib o`tqazdi va onasiga yelkasini tirab qoshiqdagi ovqatni puflab sovutib onasiga ichqiza boshladi.
Hosiyat ko`ziga to`lgan yoshlarni artar ekan. Bolagan aytgan gaplari quloqlari ostida jaranglaganday bo`ldi.
``Onangni qo`li singanmi?``
Bu gaplari bolagan qachalar og`ir botganini o`z ichidan otqazdi.
Harchand ichkariga kirishga istagi kuchli bo`lmasin, go`yo bechora bolaga bergan azoblari qarshisida ulkan devorga aylanib turganday.
Eshik oldida uzoq turdi. Bola onasini ovqatlantirib bo`lgach, qolgan kir-chirlarni yuvib dorlarga tashladi. O`zi esa onasini yonginasia o`tirib sumkasini ocha boshlaganda Hosiyat ortiq qarab turolmay ortiga qaytdi. Tun bo`yi o`quvchisi ko`zi oldidan ketmadi...

Erta tong maktabga borgani hamoni deriktirni xonasiga kirdi.
- Mumkunmi?
- Hosiyat Umarovna kiring!
- B. Javohir haqida gaplashib olmoqchi edim, uning onasi... -Hosiyat gapni uchini chiqardiyu uyog`ini derektirdan kutdi.
- Ha Javohir sho`rlik. Ikki yil avval ota onasi avto halokatga uchragan otasi o`sha yerda olamdan o`tgan. Onasini umurqa suyagi ezilishi natijasida oyoq, qo`li yaxshi ishlamay qoldi. Sho`rlik bir joyda qolib ketdi afsus...
- Boshqa yaqinlari yo`qmi?
- Ota onasi bor faqat boshqa yerda! Hozircha faqat o`g`li Javohir qarab turadi.
- Onasiga boshqa qarovchi yollash kerakmi! Bu bolani o`qishiga salbiy tasir o`tqazyabdi...
- Do`ktirlar ko`p yashamaydi bir hafta umri qoldi deyishgan edi. Man yarim yildirki shu dilbandini mehri bilan yashab kelmoqda. Keyin Javohir ihtidorli bolalardan. Dars qoldirsada Dilbar ularnikiga borib qo`shimcha dars o`tib kelar edi. Dilbar yo`qligiga bolada biroz pasayish bo`lgandir ammo siz biroz g`ayrat qilsangiz hammasi joyida bo`ladi...

Hosiyat xonada o`tirgancha bollarga bir bir qaradi. Bularning har biri o`zgacha bir olam. Javohir o`tiradiga stulga uzoq termulib o`tirdi. So`ng jo`rnaldi varoqlab o`zidan avval qo`yilgan baxolarni tekshirdi.
- Dilbar opa... Dilbar opa... Ustoz bo`lish oson ekan, ammo bolarga opa bo`lish. Dilbar bolarga bilimga qo`shib mehir ham bera olgan shuning uchun opa degan sharafga sazovar bo`lgan!
Hosiyat ich ichidan o`zi tanimagan Dilbarga havasi kelardi.
Bolarni nigollariga bir bir qarar ekan, hayolida bir fikr charq urardi. ``Ahir bular bey ayib farishtalarku?`` Eshikka bir qarab oldi. ``Ey hudo farishtani jazoladimmi? Qay aybi uchun?``
Vujuddida ajib titroq paydo bo`ldi. Butun tanasi muzlab qolganday. Huddi katta gunohi uchun jazo olishini sezayotganday yuragi beyhalot urardi.
``Hozir kelib qolsa kerak?`` tahminan har safar bola keladigan vaqitni chamaladi...

U uzoq kuttirib qo`ymadi. Har kungi vaqtda asta eshik ochildi.
Bola salom berib xonaga kirdi. Asta ustozi tomon yaqinlashib, jazo olish uchun jajji barmoqlarini oldinga uzatdi. Hosiyat bolaga yaqinlashar ekan, uning qarshisida tiz cho`kdi. Bolani janjji qo`llarini asta ushlab, barmoqlarni o`pib, yosh to`lga ko`zlariga ohista bosdi. Nafasi bo`g`ziga tiqilib, bolani bag`riga bosib, bazo`r shivirladi:
- Kechir meni FARISHTA...

Tamom...